Duke u ngritur nga rukuja themi:
Semiall-llâhu limen hamideh! (Allahu e pranon lavdinë e atij që i bën lavdi!)
Kur ngrihemi plotësisht në këmbë themi:
Rrab-benâ ue lekel hamdu hamden kethîrran taj-jiben mubârraken fîhi
(Zoti ynë, Ty të takon lavdia, lavdi e panumërt, e dëlirë nga syefaqësia dhe e pafundme)
Mil’es-semauâti ue mil’el errdi, ue mâ bejnehumâ, ue mil’e mâ shi’te min shej’in bea’du. Ehleth-thenâi uel-mexhdi, ehak-ku ma kâlel abdu, ue kul-lunâ leke abdun. All-llâhum-me lâ mânia limâ e’atajte, ue lâ mu’tije limâ mena’te ue lâ jenfeu dhel xhed-di minkel xhed-du.
(Ty të takojnë lavditë, aq lavdi sa plot qiejt, sa plot toka e ç’ka ndërmjet tyre dhe sa plot gjithçkaje tjetër që Ti dëshiron! O i Denji për lavde e madhështi! Fjala më e drejtë që robi thotë – dhe të gjithë ne jemi robërit e Tu – ‘Askush s’mund të ndalë atë që jep Ti, dhe askush s’mund të japë atë që Ti e ndal; dhe të pasurit apo njeriut me pozitë nuk mund t’i bëjë dobi tek Ty pasuria apo pozita, por i bën dobi veçse puna e mirë’)